Warunkiem sine qua non zaistnienia multipoezji jest wynalezienie filmu.
Wizualnych źródeł multipoezji należy szukać w twórczości plastycznej. Rysunki, malowidła towarzyszyły człowiekowi od początków istnienia cywilizacji. Najpierw były formą bazy danych – dokumentowaniem zdarzeń, tablicami poglądowymi, etc. W związku z tym plastyka starała się w swoich wytworach jak najdokładniej przedstawiać rzeczywistość – dominował realizm, dokumentowanie tego, co istnieje, faktów.

Na przełomie XV i XVI wieku Hieronymus Bosch (właść. Van Aken) do ówczesnego malarstwa wprowadził elementy fantastyki, poezję.
Dzieła jego nie przedstawiały już rzeczywistości, ale przez fantastyczne krajobrazy, stwory, postaci – wzbudzały w odbiorcy wrażenia, wyobrażenia, refl eksje oraz emocje – przeżycia nie znane dotychczas. W swoim malarstwie oddał w pełni sens poezji.

Na kilka stuleci plastycy zapomnieli jednak o przesłaniu H. Boscha.
Ducha poezji w plastyce obudzili dopiero romantycy w XIX wieku. Nie byli tak radykalni jak Bosch, ale ściśle wiązali swoją twórczość malarską z ówczesną literaturą, pełną mrocznej atmosfery, egzaltacji, melancholii i niesamowitości.

Kwintesencją języka poetyckiego w plastyce staje się surrealizm. Tu, tak jak w malarstwie H. Boscha, wyobraźnia poetycka nie zna granic. Surrealiści w warstwie filozoficznej bazują na Z. Freuda – sięgają do ukrytych pokładów umysłu ludzkiego, tzw. podświadomości, gdzie ukrywają się „demony”.

Od początku istnienia kina powstawały poetyckie filmy. Za pierwszy taki obraz należy uznać dzieło surrealistów: L. Bunuela i S. Dali pt. „Pies andaluzyjski” (1928). W 1929 roku L. Bunuel nakręcił „Złoty wiek”, który też można nazwać multipoezją. Mimo że filmy te były nieme, to podczas projekcji taper uzupełniał je o „ścieżkę dźwiękową”.

W historii kina można znaleźć wiele przykładów filmów, których fragmenty można nazwać multipoezją, np. „Yellow Submarine” (Żółta łódź podwodna) reż. George Dunning z 1968 r., czy „The Fall” (Magia uczuć) reż. Tarsema Singh Dhandwara z 2006 r.

W Polsce w filmie animowanym w latach 60-tych pojawia się nurt poetycki. Jan Lenica tworzy w 1962 r. film pt. „Labirynt”, a potem inne w tym stylu (np. „Rhinoceros” 1965).

Podobną wrażliwość poetycką w swoich filmach prezentuje Stefan Schabenbeck (np. „Schody” 1968, „Wszystko jest liczbą” 1967).

Polskim wkładem w multipoezję z pewnością jest „Katedra” reż. Tomasz Bagiński z 2002 r. Film jest inspirowany twórczością plastyczną Zdzisława Beksińskiego, który reprezentuje polski nurt surrealizmu.

Pojawienie się telewizji i tzw. muzycznych videoclipów otworzyło nowe perspektywy dla multipoezji. Początkowo videoclipy pełniły funkcję reklamową – prezentowały utwór i wykonawców. Potem zaczęły powstawać utwory fabularne, a w końcu poetyckie. Jednakże
warstwa wizyjna była tylko tłem dla muzyki.

Rozpowszechnienie cyfrowej fotografi i i filmu, powstanie filmowych serwisów internetowych pozwoliło twórcom rozwijać multipoezję.
Platforma technologiczna stała się dostępna właściwie dla każdego posiadacza smartfonu, programy do tworzenia muzyki z użyciem sampli niewiele kosztują, a sample (fragmenty muzyki, z których jak z klocków można tworzyć utwory muzyczne) są ogólnie dostępne za
darmo w internecie, cyfrowy montaż filmu właściwie też jest za darmo.

Dystrybucja również nie stanowi problemów finansowych i technicznych – wystarczy dostęp do internetu, a filmy za darmo można prezentować na wielu serwisach społecznościowych. Problemem jest jeszcze tylko popularność tej formy poezji. Cóż z tego, że umieszczonych zostaną setki, a może nawet tysiące wizji, kiedy zginą one w milionach innych filmów? Niezbędne jest, aby powstały specjalistyczne serwisy poświęcone prezentowaniu i ocenie multipoezji. Twórcy będą mogli wymieniać się doświadczeniami, ale też dzięki krytyce rozwijać swoją twórczość.