Jacek Jan Tatak próbuje poezjowanie swoje traktować z wiarą katechumena. Wierzy w jej siłę nie tylko przekazu, ale co ważniejsze w jej moc oczyszczającą samego twórcę. Strąd może nazbyt często zawierzywszy słowu nadużywa go, ale nie w kontekście pojęciowym, lecz rozbudowy frazy, co powoduje niejednokrotnie, iż wiersz ulega jakby sfabularyzowaniu.

Równocześnie Tatak zdobywa się na kreślenie oszczędnych w słowie, z dobrze umieszczonym przesłaniem (w kompozycji całości), zwarte, nieprzeładowane metaforami wiersze. Powoduje to oczywiście, iż recenzent musi dokonać prób proponowania autorowi „przemodelowania” wiersza, albo całkowitego zrezygnowania z niego.

Jedno jest pewne, Tatak odznacza się autentyczną wrażliwością, umiejętnością obserwowania świata i dostrzegania w nim tego wszystkiego, co już w sposób świadomy konstruuje jego poezję. Trudno jednak mówić o warsztacie poetyckim, o jakimś ukonkretyzowanym skłonnościom ku jednorodnej poetyce. Skoro w tych wierszach daje się zauważyć naśladownictwa, korzystanie z gotowych wzorów różnych poetyk nieraz wzajemnie się zanoszących. Myślę jednak, że na jednorodną, już przemyślaną poetykę przyjdzie czas o ile autor zdobędzie się na stworzenie sobie zaplecza warsztatowego.

Mimo tych krytycznych uwag i zastrzeżeń natury dość ogólnej charakteryzujących jednak osobowość młodego poety, uważam, iż powinien on dla samego siebie starać się o druk arkusza poetyckiego, jako że z przedłożonych wierszy można sporo i śmiało wybrać utwory kwalifikujące się do druku, pozwalające zauważyć młodego poetę.

I tutaj zgadzam się z wyborem dokonanym przez Mariana Grześczaka. Tyle tylko, że nie dzieliłbym tych wierszy na średnie, dobre, bardzo dobre. Domniemywam, iż u Grześczaka wynikło to z szeregowego czytania tych utworów, które poddane powinny być nie tyle selekcji, co wewnętrznemu położeniu. Ale to powinno się już zostawić w gestii poety.

Stąd osobiście jestem za tym, aby umożliwić Jackowi Janowi Tatakowi wydanie arkusza poetyckiego. Będzie to bowiem dla niego samego sprawdzian, czy powinien swoje poezjowanie kontynuować i w jakim iść kierunku w kontekście warsztatu. (1985)